Este luns 16 de decembro vimos de ver o filme de Chaplin na sesión do Club de Lectura, que será comentada á volta das vacacións. Reunímosnos uns 27 socios e disfrutamos un montón co humor de Charlot, sendo o primeiro filme que a maioría coñecía deste autor xenial. Quen maís e quen menos quedou con ganas de achegarse a outras obras del.
Coa desculpa do tema das viaxes que estamos a traballar este ano, é este un filme que esperamos programar na semana de cinema, no 2º trimestre, e pensamos que é boa idea que sexan os propios compañeiros/as do Club de Lectura que xa a coñecen, quen presenten A quimera do ouro ante o resto do alumnado. Dispostos e encantados coa idea están.
A QUIMERA DO OURO
CHARLES CHAPLIN
FICHA TÉCNICA:
TÍTULO: A quimera do ouro. (The gold rush)
DIRECCIÓN: Charles Chaplin.
GUIÓN: Charles Chaplin.
PRODUCIÓN: Alfred Reeves. / United Artist.
FOTOGRAFÍA: R. H. Totheroh.
MÚSICA: Charles
Chaplin
ACTORES: Charles
Chaplin, Mack Swain, Georgia Hale, Tom Murray, Henry Bergman, Malcom Waite,
Betty Morrisey.
PAÍS: EE.UU.
ANO: 1925
DURACIÓN: 69 minutos.
XÉNERO: Cómico.
SOBRE O DIRECTOR:
Charles Chaplin naceu ao redor de 1889 en Londres, nun barrio pobre. Era fillo de actores de music-hall. O seu pai abandonou a
familia pouco despois de nacer Charlie e morreu borracho. A súa nai acabou perdendo a cabeza e Charlie e o seu irmán
viviron a miseria e tempos atroces de orfanatos, noites ao raso e días de fame.
Lograron sobrevivir á catástrofe e se empregaron nunha compañía de teatro, music-hall, coa que fixeron xiras por
Europa e EE.UU. Foi importante a súa formación e experiencia coa linguaxe da
mímica nestes anos. En Broadway vai ser descuberto por Mack Sennett, produtor
das súas curtametraxes cómicas dende 1914 e quen animou a gran creación de Chaplin:
Charlot, o vagabundo, personaxe que debén un dos maís importantes do s. XX e que trascendeu os seus filmes, tendo
entidade case que real. O vagabundo adoita responder
aos seus inimigos con patadas ou ladrillazos. A fórmula de Chaplin no momento
de filmar consistía en xestos esaxerados e outros métodos de comedia física.
Charlot
estivo profundamente identificado coa época do cinema mudo. Cando na década de
1920 comezaron as producións sonoras, Chaplin negouse a encarar ao seu
personaxe falado. De feito, en Luces da cidade (1931), non aparece ningún diálogo.
Chaplin abandonou o seu personaxe no filme Tempos modernos, que finaliza co vagabundo
camiñando por unha estrada sen fin cara ao horizonte, da man de Paulette Goddard. O filme foi practicamente
mudo, aínda que nunha escena se puido escoitar cantar a Chaplin coa súa propia
voz. Cústalle aceptar o cinema sonoro, porque pensaba que era posible
comunicarse sen problema con imaxes e xestos, que esa era a esencia da linguaxe
cinematográfica.
O primeiro
filme falado de Chaplin, O gran ditador (1940), significou un acto de desafío
contra o nazismo.
Foi filmado e lanzado un ano antes de que Estados Unidos entrara na Segunda Guerra Mundial. Chaplin interpretou o
personaxe de Adenoid Hynkel, o ditador de Tomainia, inspirado no ditador alemán
Adolf Hitler,
que tiña un bigote similar ao de Charlot. Tamén presentou ao comediante Jack Oakie como Benzino Napaloni, o ditador de
Bacteria, unha parodia ao ditador italiano Benito Mussolini.
Filme visto como un acto de valentía no
momento político da época, tanto pola súa ridiculización do nazismo como pola
súa representación de xudeos perseguidos polo réxime. Pois interviña o
personaxe dun barbeiro xudeo, similar ao vagabundo, que tamén sufriu a
persecución. Ao final, o barbeiro pronuncia un discurso denunciando a ditadura, a codicia, o odio e a intolerancia,
pronunciándose a favor da liberdade e a fraternidade humana. Foi prohibida en España e estreouse 36 anos despois, en 1976,
cando xa falecera o ditador Francisco Franco
e nas salas de cine de todo o país o público aplaudiu no the end.
Chaplin
é un dos artistas e autores máis completos do cinema: director, actor,
guionista, compositor de música, formou parte da produtora e distribuidora
United Artits, fundada en 1919 con outros artistas, o que lles conferiu
independencia creativa e económica; e foi representativo do pensamento maís
aberto do Hollywood daqueles anos, tanto que na época da “Caza deBruxas” (en EE.UU. entre 1950-56, acusacións infundadas sobre
persoas sospeitosas de ser comunistas) tivo problemas polas súas ideas
socialistas e acabou instalándose en Europa (Vevey, Suíza) ata a súa morte en
1977.
Os xóvenes de hoxe pouco coñecen a Chaplin, e
non disfrutaron da experiencia de escachar a rir coas súas peripecias. Pero os
seus filmes son imperecederos e intemporais, e nunca é tarde para rescatalos e
disfrutar co xenio dun dos pioneiros máis completos e perfeccionistas do cinema
de principios do s. XX e un dos mellores humoristas de todos os tempos, xunto a
Buster Keaton, Harold Lloyd e os irmáns Marx. Nas
súas películas, facía referencia aos problemas e inxustizas da sociedade do seu
tempo; entre eles, as dificultades, constantes loitas e humillacións dos
inmigrantes desamparados e dos problemas laborais.
Filmou
infinidade de curtas de cinema cómico e obras mestras como: O chico (1921), Unha muller de París (1923), O
circo (1928), Luces da cidade (1931), Tempos
modernos (1936), O gran ditador (1940),
Monsieur Verdoux (1947), Candilexas (1952), Unha condesa de Hong Kong (1966).
A
quimera do ouro (1925), é o filme polo que Chaplin quería ser recordado.
Foi un dos máis caros, maís caprichosos e máis prolongados na súa rodaxe da
historia do cinema. Fixo outra versión deste filme en 1942 onde engadiu música
e voces en off..
Chaplin recibiu tres premios da Academia ao longo da súa vida: Mellor Banda
Sonora e outros dous de carácter honorífico: Será en 1973 cando volve a EE.UU.
para recibir o premio ao conxunto da súa obra, calificada como “de efecto incalculable na construción da
arte cinematográfica neste século”. Chaplin recibiu unha estrela no Paseo da Fama
de Hollywood en 1970. Foi
nomeado Sir en 1975 á idade de 85 anos pola raíña Isabel II.
ARGUMENTO:
Este filme é un dos mellores
traballos de Charles Chaplin, considerado entre os mellores filmes da historia
do cinema, xunto con outros seus. Máis ca unha comedia, é unha traxedia con
trazos humorísticos que recrea a peripecia dun extraño nun mundo hostil en
busca de compaña, esperanza e ilusión.
Quizá
estea lembrando, a soidade e miseria que sufríu o propio autor na súa infancia
e adolescencia dende unha posición tenra e emotiva.
Chaplin presenta o seu personaxe, un vagabundo do que non coñecemos o seu nome nin o seu pasado, un homiño de boa vontade con comportamientos bufonescos que nunca perde a dignidade. En plena febre do ouro trasládase a Alaska para probar fortuna nos seus fríos territorios co propósito de atopar unha mina. Deambulando polas súas montañas nevadas e populosas ciudades, coñecerá novas amizades e terminará namorándose.
Chaplin presenta o seu personaxe, un vagabundo do que non coñecemos o seu nome nin o seu pasado, un homiño de boa vontade con comportamientos bufonescos que nunca perde a dignidade. En plena febre do ouro trasládase a Alaska para probar fortuna nos seus fríos territorios co propósito de atopar unha mina. Deambulando polas súas montañas nevadas e populosas ciudades, coñecerá novas amizades e terminará namorándose.
Fonda
mestría a de Chaplin para compoñer emocións humanas cunha imaxinativa construción
de gags e excelentes interpretacións.
A danza dos panciños, a cea do día
de acción de grazas onde se come a súa propia bota, o desvarío imaxinativo do seu
compañeiro que o convirte nun xigante polo ou a cabana ao borde do precipicio,
son alguns exemplos da súa facilidade para ofrecer inesquecibles momentos de
humor en situacións vitais fatalmente adversas.
CUESTIÓNS:
1- Tema
(en 1 ou 2 liñas)
2- Argumento
( en 10 ou 15 liñas)
3- Caracterización
de personaxes principias ( que destaca na súa forma de ser e no seu aspecto
exterior de significativo na historia).
4- Que
destacarías do personaxe de Charlot?. Que cres que representa?
5- Destaca
a túa escena ou secuencia favorita e di por que.
6- Fai
unha valoración do cinema mudo.
7- Cres
que este filme é unha boa comedia? Por que?
8- Conclusión
e valoración persoal do filme.
CITAS:
-“Alaska foi soño e esperanza, di a voz dos aventureiros, sirena do
lonxano norte que lles atraía hacia os seus ermos e rexións descoñecidas. O
paso Chilkoot cerraba o acceso ao ouro. Todos atopaban miseria e infortunio,
moitos perdían a vida, algúns caían exhaustos, outros renunciaban e volvían,
pero os valentes seguían”.
-“No tenía idea sobre qué maquillaje
ponerme. No me gustaba mi personaje como reportero (en Carlitos periodista). Sin embargo en el camino al guardarropa
pensé en usar pantalones bombachudos, grandes zapatos, un bastón y un sombrero
hongo. Quería que todo fuera contradictorio: los pantalones holgados, el saco
estrecho, el sombrero pequeño y los zapatos anchos. Estaba indeciso entre
parecer joven o mayor, pero recordando que Sennett quería que pareciera una
persona de mucha más edad, agregué un pequeño bigote que, pensé, agregaría más
edad sin ocultar mi expresión. No tenía ninguna idea del personaje pero tan
pronto estuve preparado, el maquillaje y las ropas me hicieron sentir el
personaje, comencé a conocerlo y cuando llegué al escenario ya había nacido por
completo.”
-“Mirada de cerca, la vida parece una
tragedia; vista de lejos, parece una comedia. Nunca te olvides de sonreír,
porque el día en que no sonrías será un día perdido. La vida es una obra de
teatro que no permite ensayos. Por eso, canta, ríe, baila, llora y vive cada
momento, antes de que baje el telón y la obra termine sin aplausos. Hay que
tener fe en uno mismo. Aún cuando estaba en el orfanato o recorría las calles
buscando qué comer, me consideraba el actor más grande del mundo. La vida es
maravillosa...si no se le tiene miedo. Sin haber conocido la miseria, es
imposible valorar el lujo. Más que maquinaria necesitamos humanidad, y más que
inteligencia, amabilidad y cortesía. Fui perseguido y desterrado, pero mi único
credo político siempre fue la libertad.” (Ch.Chaplin)
-“Lo lamento, pero
yo no quiero ser un emperador, ése no es mi negocio, no quiero gobernar o
conquistar a alguien. Me gustaría ayudar a todos si fuera posible: a los judíos
y a los gentiles, a los negros y a los blancos. Todos deberíamos querer
ayudarnos, así son los seres humanos. Queremos vivir con la felicidad del otro,
no con su angustia. No queremos odiarnos y despreciarnos. En este mundo hay
sitio para todos, y la tierra es rica y puede proveer a todos. El camino de la
vida podría ser libre y hermoso...”
(Fragmento de El
gran dictador (1940),
interpretado por el personaje del barbero).
