O pintor do sombreiro de malvas

Abrimos a xeira dun novo curso coa xuntanza do noso Club o pasado luns 17 de outubro – temos que dicir que máis nutrido que nunca- pois na maís comezar xa tiñamos un número tan elevado de peticións para participar nel que nos vimos obrigados a establecer unhas pautas de compromiso e de saber estar para participar en cada sesión que convoquemos un luns de cada mes. Como somos uns 70 membros lectores decidimos facer dous grupos por cada ciclo da ESO e convocar en días diferentes.  Aínda así seguimos a ser moitos, e polo de agora tivemos que decidir -moi ao noso pesar- que restan en espera outras persoas que tamén queren formar parte do Club de Lectura.

Na primeira sesión fixemos a presentación, falamos de acordos, e entre uns e outros recomendamos as ultimas lecturas preferidas de cada quen, cun intercambio de ideas moi interesante e variado. Coñecimos a novos compañeiros e compañeiras de 1º, que están encantados e parecen ter moito que aportar.

Como este ano o eslogan da Biblioteca é “As Artes e as Letras” quixemos empezar coa lectura de

Marcos Calveiro: "O pintor do sombreiro de malvas”

 Vigo: Edicións Xerais, Colección Fóra de Xogo, 4ª edición, 2011.

Novela que recrea as preocupacións dun adolescente e a súa relación co pintor Vincent Van Gogh durante o verán de 1890; toda unha figura que nos serve para coñecer e disfrutar a súa obra pictórica e adentrarnos no seu significado.

Queremos recordar que tedes tempo dabondo para ler este libro, pois decidimos que as seguintes sesións serán:

-          21 Novembro luns: 3º e 4º ESO

-          28 Novembro luns: 1º e 2º ESO

Así que a todas aquelas persoas que queiran comentar e compartir as  ideas  e sensacións que lle transmitiu esta historia, podemos recomendarlle que comece ese “Caderno de Notas das miñas lecturas” onde pode ir apuntándoas, para así cando chegue o día da xuntanza recordar o lido e conservar unha ficha cos datos do libro e cos comentarios  e valoracións persoais.

Ah! Tamén podedes ir deixando comentarios nesta entrada do blog.

Anticipamos que no mes de Decembro xuntarémonos nunha  sesión para ver un filme sobre a vida do pintor e así completar o noso achegamento.

¡¡ESPELIDE, BULIDE, 

QUE OS EXEMPLARES DO LIBRO XA ESTÁN RODANDO DE MAN EN MAN!!

Despedímonos ata setembro.

Non podíamos atopar unha forma de despedírmonos máis fermosa que estes paragrafos escritos por Rosa Aneiros no pregón que fixo para a Feira do Libro de Ferrol. Todo un canto de loubanza aos clubes de lectura e á súa revolución silenciosa:

"...Segue habendo un mundo agardando por nós en cada libro. Seguen querendo contarnos historias. Cousas do cotío, pulsos contra a tristura para facernos felices.

Por iso hoxe quixen traer comigo un ronsel de faíscas luminosas, un ronsel de esperanzas.

Escoitaron vostedes falar algunha vez dos Morcegos de Canido? Dos pantasmas de papel de Neda? Do Sansaliber de San Sadurniño? Do Segrel de Neda? Dos siareiros de Sofía ou de Saturnino Hermida? Saben vostedes de que lles falo? Fálolles da gran revolución silenciosa que está a sacudir dende hai uns anos as bibliotecas públicas de Galicia, tanto as dos centros de ensino como aquelas municipais. Falo dos clubs de lectura. Quen se interesa polos libros, dirán? Se á xente nova non lles gusta ler, pertencen á xeración nin-nin que nin estudan nin traballan nin unha cousa nin todo o contrario, esa xuventude tan formada e tan analfabeta para os libros... Trabúcanse. Nunca tanto se leu coma hoxe en día. Nunca houbo adolescentes con tanto acceso nin tanta implicación coa lectura. Actualmente están funcionando douscentos clubs de lectura en centros de secundaria en Galicia. Estes clubs acollen tanto a alumnado como a pais e nais que participan do coloquio, que comparten a extraordinaria experiencia lectora. Ademais destes douscentos centros están aqueles vinculados a bibliotecas municipais, tamén as que nacen ao abeiro dos centros de primaria. Só nos institutos hai en Galicia máis de cinco mil persoas que semana a semana partillan libros. Cinco mil. Pais, nais, alumnado que se enredan, que aman e odian, que medran, que coñecen a partir das páxinas dos libros. Non se conforman. Sempre queren máis. É por iso que non lles abonda con clubs, pequenos encontros nos centros públicos, nas aulas. Non, querenmáis. Todos os clubs reúnense fóra de horario lectivo, nos recreos, nas pausas do xantar, polas tardes... cando poden. Renuncian ao seu lecer privado por falar de libros. De libros! Pero xa non abonda cos libros en xeral, hai clubs de lectura de manga, de novela realista, de misterio, de ciencia ficción, de poesía... Xa non abonda coas reunións presenciais, teñen blogs nos que van avanzando os progresos nas lecturas, póñenlles música, vídeos, falan de arte, organizan excursións a escenarios literarios. Tampouco abonda xa coa experiencia dos compañeiros e compañeiras de aulas. Deciden reunirse na rúa, nos parques, nas bibliotecas, con membros doutros clubs e partillar escenas, personaxes, cancións, tramas, finais felices ou tristes, citas literarias."

"... É unha revolución silenciosa realmente extraordinaria.

Non é ruidosa, nin mediática, nin dolorosa, nin interesada, nin sanguenta, nin de profundo fedor a petróleo ou gas. Aquí, nestas aulas de esperanza, falan de libros, de historias que os sacoden, de novelas e poemas que andan e desandan nas súas cabezas inquedas. É a revolución da xente nova que nos estamos perdendo porque é máis doado desprezar os seus hábitos e dicir que tolean coa tele ou con Internet ca meternos no que de verdade eles aman. No que len. No que lles gusta. No que odian. No que de verdade os fai soñar. E saben quen promove e fai virar esta espiral? Eles e elas mesmas coa axuda do profesorado quen, sen ningún tipo de compensación curricular ou económica, entrega o seu esforzo, o seu tempo, en aprenderlles a voar."

Grazas, Rosa, e a vós felices vacacións e pracenteras lecturas!

O club de lectura recomenda...

Unha morea de libros diferentes para todos os gustos. Elixe o que máis che atraia para facelo o teu compañeiro este verán. Un ou varios, pois as vacacións son fermosamente longas e os días dan para troulas, mais tamén para horas de tranquilidade baixo a sombra das tupidas árbores. 

Que sexamos moderadamente felices.É o noso desexo dende a BE.

Feliz día do Libro. A nós tamén nos gusta ler!

Parodia de Psicose

Parece que o visionado da película Psicosis ou a proxección do seu making off estimulou a creatividade dun dos noso siareiros, David Gómez, que deu en crear o seguinte video parodiando o film de Hitchcock.

Parodia Psicose from biblosvivos on Vimeo.

O próximo luns "Poesía e compromiso"

No mes de xaneiro, o club de lectura tiña programada unha sesión adicada á Poesía e o Compromiso, ía servir como homenaxe de despedida para José Luís e de benvida para Xoán. 

Por desgraza, as cousas non sempre saen como nos gustaría, José Luís púxesonos pachucho e non poido asistir e a nosa sesión ficou incompleta...

O vindeiro luns terá lugar a sesión "Poesía e compromiso II" e, desta si, poderemos gozar de José Luís. 

Mesa redonda sobre "Psicose"

O vindeiro luns día 28 de febreiro reuniremonos a mediodía no club de lectura para facer os mil e un comentarios que quedaron pendentes despois de ver o filme "Psicose" de Alfred Hitchcock...

Alfred Hitchcock e Psicose.

No cumio da súa carreira americana, Alfred Hitchcok (era británico) rodou un filme de baixo presuposto, en branco e negro e con actores de menor impacto en taquilla do habitual. Pero Psicose, grazas en gran parte ao brutal asasinato baixo a ducha, unha escena xa antolóxica, copiada ou homenaxeada ata a saciedade, converteuse nun dos grandes éxitos do cineasta e nun clásico do cinema de terror, cuxa influenza aínda chega ata hoxe neste xénero.

     O que fai inmortal a Psicose é que conecta directamente cos nosos medos. O director atrévese a cargarse á protagonista a metade do filme e lle sae unha obra mestra do entretemento e do horror da que Perkins nunca puido fuxir. Tensión, terror e intriga nun filme que hai que ver.

Neste filme, como na maioría dos filmes de terror, a 

ambientación e a escenografía xogan un papel fundamental. Está a casa prohibida, típica dun conto terrorífico, co seu aspecto lóbrego  e inquietante, cun certo toque “gótico”. Hai un xogo de elementos verticais e horizontais, sendo os primeiros os que se relacionan co máis inquietante, como as puñaladas da ducha que se desnvolven de arriba cara abaixo, o aspecto de Norman Bates, delgado e alto, obxectos punzantes que aparecen. Esa tormenta que racha a noite escura e que envolve á protagonista fuxitiva, temerosa, dubidosa, que acaba entrando, a través da noite e da choiva,  nunha especie de túnel hacia o descoñecido, ata dar co  motel que semella estar en ningunha parte. Outro recurso é o xogo de sombras, ventás e espellos, como imaxe da conciencia de un mesmo, e como elemento perturbador e terrorífico que fai que o espectador confunda espazo real e espazo imaxinario cun gran desasosego.  O leit-motiv do filme (tema ou idea básica que se repite e sobre a que se desenvolve unha historia, unha música, etc) é a fragmentación, que vemos nos personaxes, nos obxectos, nos lugares, nos planos. Sempre hai dúas partes que loitan, que aparecen como contrarias, por exemplo a imaxe feminina loira, vestida de tons claros, fronte a un personaxe masculino - o seu antagonista - moreno e vestido de tons escuros. Sabemos que tradicionalmente o escuro está relacionado co oculto, co descoñecido, co misterioso, fronte a claridade, a luz e o positivo. Pero Hitchcok tamén se atreve a identificar ao espectador co xogo da dobre personalidade que presentan os personaxes do filme. A cámara é a extensión do ollo do espectador, que ofrece unha visión parcial e ilusoria, convertíndonos en miróns e vendo a película como se estivésemos comentendo un acto prohibido e por iso sentimos o medo ao castigo. No úñtimo plano a mirada de Norman é lanzada sobre nós dende a súa enaxenación, dende o abismo interior. O directo aínda forza máis esta sensación cando é capaz de superpoñer nun instante sobre o rostro de Norman Bates a caveira da súa nai morta e momificada.

A Ducha  máis famosa e aterradora do cinema.

Dentro do Motel está a ducha na que vai acontecer a secuencia máis aterradora de todas. A impresión de brutalidade e deseperación non ven dada pola cor, os detalles ou o sangue, senón polo grito e pola mirada vacía de Marion, que mira fixamente ao seu asasino e finalmente por ese ollo aberto e morto en primeirísimo plano. Ë rompedor que o director inclúa a morte da protagonista no primeiro acto, é un elemento de desconcerto que provoca un profundo pavor en nós.  A escena da ducha  está resaltada pola textura fílmica, polos movementos de cámara rápidos, cortantes e sobre todo pola música de Bernard Herrmann, onde os violíns soan a cuchillazos e viceversa, acompañados só polo son da auga, dura apenas un minuto e foi rodada dende setenta emprazamentos de cámara diferentes e durante sete días. A fragmentación é total, componse de 50 planos. O espectador non ve a escandalosa  cor vermella do sangue, pero o horror do crime é manifesto. A extraña natureza da música é desconcertante é provoca o medo en nós. Así resulta todo máis impactante, maís violento, maís subxectivo, maís incontrolado todo na secuencia.

Queda por destacar a voz da nai, que escoitamos sempre sen ver a fonte de onde procede, non temos coñecemento físico dela ata o final, cando descubrimos que realmente a voz era a do fillo.  Por último decir que un dos planos máis aterradores é o zoom obsesivo hacia as mans de bronce no tocador da nai. Case ao final do filme, este plano xunto co da múltiple fragmentación do espello de pé, consegue sobrecollernos e transmitirnos a idea de que a percepción baseada no que se ve, nas aparencias é inadecuada, errónea, e nos leva a preguntarnos acerca da visión interior auténtica. Foi o primeiro thiller psicoanalítico.

"Psicosis", o luns no club de lectura

O vindeiro luns 21 proxectaremos, a partires das 14:30 h, a película "Psicosis", unha das máis famosas películas de terror e suspense de todos os tempos. Na seguinte sesión do club aproveitaremos para comentar a película e seguir falando da linguaxe cinematográfica.

Esperamos que sexa valorada como se merece e que vos entusiasmedes, emocionedes e divirtades co mago do Alfred Hitchcock.

  

Agradecemento

Desde que nos mergullamos hai unhas semanas no mundo dos libros ilustrados e, en concreto, no universo de Jimmy Liao, as compoñentes do equipo de biblioteca quedamos absolutamente rendidas á beleza das imaxes e á máxica tenrura que despertan as súas historias.

Tanto foi así, que nun ataque de osadía decidimos poñernos en contacto con el a través da súa editorial en España, Barbara Fiore. Esa mesma tarde rexistrabamos no blog unha visita desde Taipei (Taiwan), cidade natal do escritor/ilustrador. Coincidencia?... Pode ser.

Ao día seguinte tiñamos un mail confirmando que podiamos usar as súas ilustracións sen problema.

Hoxe, Día dos Namorados, estrenamos cabeceiras nos blogues da biblioteca e do Club de lectura. Agora o dificil vai ser que o contido non deshonre o nivel das ilustracións.

A ilustración desta cabeceira viña acompañada do seguinte texto:

"... es igual que en una biblioteca, no se puede molestar a los demás porque sí. Tampoco puedes fisgonear lo que hacen ni qué libros están leyendo sólo tienes que hacer lo que te apetece a ti, tranquila y alegremente".

"Esconderse en un rincón del mundo".
Jimmy Liao.

Presentación.

O club de lectura "Siareiros da palabra" fala a través dos seus coordinadores para facer a súa presentación nesta nova canle de comunicación, que abre un sen fin de posibilidades informativas, participativas, interactivas, pola nosa parte e por parte de calquera membro do club, tanto dos actuais- por suposto- como dos compañeiros e compañeiras que por aquí pasaron co seu pulo de lectores entusiastas; sen deixar de estar sempre abertos a todas aquelas persoas que teñan a ben compartir connosco as súas ideas, gustos, inquedanzas, suxestións, dúbidas existenciais - ou de calquera tipo- críticas constructivas e conclusións; en fin, todo aquelo que teña cabida neste espazo virtual que ten a función de ampliar o tempo e o espazo para establecer múltiples conexións, que doutro xeito non terían lugar; pois a nosa realidade só nos permite manter reunións os luns a mediodía no IES Pedras Rubias de Salceda de Caselas, unha ou dúas veces ao mes, e sempre nos quedamos curtos nas realizacións e largos nas intencións, despois da nosa andaina ao longo dos tres últimos cursos.

A partir de agora temos a posibilidade de intercambiar impresións ou recomendacións sobre libros, filmes, música... todo o que nos mova ou conmova ao redor de historias reais ou imaxinarias, sexan contadas a través da narrativa, da poesía, do teatro, do cinema, da canción... ou de novos medios coñecidos ou por coñecer.

Damos así a BENVIDA a todos aqueles seres inquedos!

Xoán e Paula

Recordarvos que aínda que o blog se estrene hoxe, o club xa leva tempo funcionando e as súas actividades se publicaban no blog da biblioteca, para velas preme aquí.